Het voordeel van man-zijn is toch wel dat je geslachtsdeel aan de buitenkant zit. Je staat er van jongs af aan mee in contact. Natuurlijk, als hij het niet helemaal doet is dat extra confronterend. Maar ik denk dat de voordelen zwaarder wegen dan de nadelen. Hij ligt ook lekker in de hand, dat stimuleert aanraken ervan. En aanraking verdiept hechting en schept een vertrouwelijke band.
Bij zo’n vulva is het altijd maar afwachten hoe de vlag er bij hangt. Als ze niet vochtig genoeg is kan aanraken ronduit onaangenaam zijn. Dit in schril contrast tot wat we voorgeschoteld krijgen via mainstream porno. En het bizarre is dat, omdat de mannen en vrouwen deze beelden in steeds grotere getale consumeren en gedrag imiteren uit deze films, vrouwen nog lastiger ontdekken dan het normaal al is, waar ze nou genot aan beleven.
Zonder spiegeltje kunnen we ons voortplantingsorgaan, datgene dat in uiterst hoger mate onze sekse bepaald, niet voluit zien. Wie heeft dat zo bedacht? Niet dat ik er dagelijks naar wil kijken, maar een beetje meer verbinding dan de tactiele, zou welkom zijn. Hoe kunnen we onszelf welkom heten, als ons lichaam zich voor ons verstopt? Nou, daar gaat dus inderdaad soms flink tijd overheen.
En ondertussen maar artikelen lezen over G-plekken en spuitend klaarkomen. Allemaal zeker interessant hoor, maar misschien moeten we terug naar de basis. Soms denk ik wel eens dat die mechanische benadering van het vrouwelijk lichaam voort vloeit uit een mix van de menselijke behoefte aan hoop en plaatsvervangende prestatiedrang. De hoop dat je met een knop je genot aan en uit kunt zetten. Want mannen lijken daar toch ook toe in staat? Maar vooral de concurrentie die we ervaren sinds de opkomst van het feminisme, van mannen die altijd lijken te kunnen en hun piemel door en door kennen. Vrienden zijn geworden met hem. En als het een keer niet lukt, laten we eerlijk zijn ladies, dat boeit ons geen moer. Jammer maar helaas, toch? De enige die daar mee zit is de arme stakker zelf.
Maar als wij niet snel genoeg komen lopen we kans daarop aangesproken te worden. Al die artikelen hebben onze vagina tot een orgastische flipperkast gemaakt. Die kast is nu de norm aan het worden. “Oh, je hebt moeite met klaarkomen zeker.” Nee oen, maar je als vrouw volledig geven aan een man tot het punt dat je hersenen kortsluiten, is iets dat vertrouwen vraagt. En vertrouwen vraagt tijd en geen tijdsdruk. Hoe lossen we dit op? Want dezelfde prestatiedruk die mannen al eeuwen ervaren, heeft zijn weg gevonden naar en intrek genomen in het geëmancipeerde, vrouwelijke brein. Spuitend komen kun je niet faken, dan heb je een probleem met de bewijsvoering.
Maar nu komt het vreemde. Naar mate het vrouwelijke geslacht de laatste jaren explicieter in beeld is gebracht, door film en haarloze mode, hoe meer we censuur plegen op ons eigen lichaam. Kunnen we eindelijk een beetje meemaken hoe we er van onderen uit zien, snoeien we onze schaamlippen terug tot minimale proporties. Dus ook op visueel gebied wordt er een zekere performance verwacht. Het moet er gelikt uit zien, alles netjes in de plooi. Vooral niet te veel ruimte in nemen, niet te volwassen overkomen.
Praatjes vullen de gaatjes, zeiden ze vroeger bij mij op de soos. Dat mag dan wel zo zijn, maar gevulde gaatjes zijn niet noodzakelijkerwijs blije of gelukkige gaatjes. Daarom pleit ik voor een gekoesterd, slordig geslacht, dat klaar mag komen op haar eigen tempo en op de manier waarop zij dat wil. We moeten weer vriendinnen worden met onze vagina, haar vragen stellen en naar haar luisteren. Zoals met iedere vriendschap, begint het met kennismaken. Communicatie is toch altijd de sleutel voor een bevredigende relatie? Deze situatie is geen uitzondering.