De aflevering waar ik gisteren naar keek, ging over een extreme sadist. Hij ontvoerde vrouwen, hield hen dagen vast, en misbruikte, verkrachtte en martelde hen. Enkele van de ijzingwekkende werktuigen die hij daarvoor gebruikte kwamen ook in beeld. Van sommige werd gedetailleerd beschreven hoe zij toegepast werden en met welke gevolgen. Uiteraard zijn die weergegeven gevolgen slechts het topje van de ijsberg. Ik kon de uitzending alleen volgen door heel vaak even afleiding te zoeken en me af te wenden.
De vanzelfsprekendheid waarmee hij het recht nam een ander lichaam zo te misbruiken voor zijn eigen fantasieën, gaat alle menselijkheid te boven. Alsof het om een huls zou gaan, zonder psyche, zonder identiteit, zonder ziel. Alsof deze persoon het niet waard zou zijn gekoesterd te worden. Mijn maag draaide om toen hij op enig moment beweerde dat hij slechts uitvoerde waar de slachtoffers om vroegen en van genoten.
Bij mensen met een gezond ontwikkeld geweten, is er een verschil tussen de gedachte en de daad. Iedereen kent wel de gedachte een onbekende een duwtje te geven op het perron terwijl er een trein aan komt. Maar iedereen kent ook de automatische reactie van het brein, om het STOP!-hormoon aan te maken. En zo staat de rem al op de handeling, voordat er ook maar een haar op het hoofd toe komt aan de gedachte aan de impuls de bizarre fantasie uit te voeren. De meeste mensen schrikken van zichzelf en wat er bij hen op komt. Bij deze sadist was dat mechanisme duidelijk kapot.
Toen ik laatst aan een van mijn vrienden vertelde dat in de top vijf van erotische fantasieën van vrouwen de verkrachtingsscènes een grote rol spelen, kon hij het eerst niet eens goed horen. “Ja, dat een vrouw overweldigd wordt, dat kan ik me wel voorstellen.” zei hij. Ik legde uit dat dat principe wel de motor kan zijn van die fantasieën, maar dat de scène, hoewel geregisseerd door het zelf, die van verkrachting kan zijn. Hij was er duidelijk door ontdaan en ik legde het beginsel uit van de fantasie die altijd fantasie zal blijven. Niet iedere gedachte die we hebben, is geboren uit een latente noodzaak er naar te handelen. Sommige fantasieën hebben als taak, simpelweg fantasie te zijn.
In onze verbeelding zijn we niet afhankelijk van regels of taboes en gaan we veel verder dan in werkelijkheid. Verboden en praktische bezwaren kunnen we gemakkelijk negeren. In dat licht kun je ook de verkrachtingsfantasie zien. Dat een vrouw er over fantaseert verkracht te worden, of een man er over een vrouw te verkrachten, zegt niets over of zij die fantasie werkelijkheid willen laten worden. Het zegt alleen iets over een fictieve situatie, volledig gecontroleerd en beheerst wordt door het “zelf”, welke als prikkelend wordt ervaren. In het hoofd escaleert alleen dat wat we uit de hand laten lopen en niemand ondervindt reële schade. Een werkelijke verkrachting daarentegen, is altijd schadelijk.
Wanneer op enig moment, tijdens de verwezenlijking de seksuele fantasie, de zelfbeschikking van een van de betrokkenen ernstig in het geding komt, kun je spreken van een risicovolle manier van gehoor geven aan je seksualiteit. Voor jezelf of voor anderen. Aan het ene eind van het spectrum kan het zich in dit proces handelen om een misverstand of miscalculatie, aan het andere uiterste om misdaad en geweldpleging. Het hebben van ongebruikelijke fantasieën is niet zo zeer een vraag van normaal of abnormaal, goed of slecht. Veruit de meeste mensen hebben ze. Maar het uitvoering ervan zonder wederzijdse toestemming, gegeven in vol bewustzijn en vrijheid van keuze of belangenbehartiging van alle partijen, is altijd onaanvaardbaar.