Vandaag komt minister Grapperhaus bij ons op bezoek om te praten over hoe seksuele veiligheid beter vorm gegeven kan worden in Nederland. Ik heb hoge verwachtingen van deze minister die kennelijk zó bereid is om met zijn poten, samen met Pretty Woman en andere hulpverleningsinstanties, in de misbruik-modder te staan. Niet comfortabel maar wel noodzakelijk. De wereld trekt een sprint, en het beleid loopt achter.
Gisteren debatteerde de Tweede Kamer over het al dan niet onderzoeken van seksuele intimidatie op de werkvloer. Een voorbeeld om een puntje aan te zuigen. Want als je wilt dat je kinderen zich veilig en gezond kunnen ontplooien, ook seksueel, zijn er geen betere rolmodellen dan je ouders. Juist als er geen signalen zijn, is het een perfecte tijd voor reflectie. Niet pas als het zichtbaar mis gaat. Daarom ben ik blij met dit onderzoek en hoop één ding:
Dat het zich naast vormen van seksuele inperking en grensoverschrijding, óók richt op tekenen van seksuele gelijkheid en seksueel welzijn. Hoe mooi zou het zijn als er naast misstanden, die ongetwijfeld gevonden zullen worden, ook een landschap zichtbaar wordt van alle dingen die goed gaan, die we vast willen houden en ontwikkelen.
Want vast kunnen houden en ontwikkeling, daar gaat het om. Onszelf, elkaar. En dat we vervolgens ons beleid richten op het nastreven van deze positieve seksuele standaard, in plaats van hoofdzakelijk op alle dingen die mis gaan of mis kunnen gaan op dit gebied.
Bevordering, náást preventie.
In een brief die Grapperhaus eind 2017 stuurde heeft hij het terecht over “het voorkomen van seksueel grensoverschrijdend gedrag door elkaar aan te spreken op ongepast of provocerend gedrag.” Daarna gaat de brief door met “Juist op scholen, in de sport en op het werk is aandacht voor het voorkomen van onwenselijk seksueel gedrag noodzakelijk.”
Onwenselijk seksueel gedrag blíjft, ook in de Kamer, een makkelijker onderwerp dan het bespreekbaar maken van wenselijk seksueel gedrag. Toegegeven het is een beetje spannend, maar het is ook low-hanging-fruit!
Daarom hierbij mijn oproep aan Khadija Arib: Besteed in het onderzoek aandacht aan voorbeelden van wenselijk seksueel gedrag. Ontrafel de seks- van -ualiteit. Laten we het hebben over wat wél fijn en welkom is. Waar mannen en vrouwen (zeg maar mensen) werken, is er altijd sprake van seksualiteit omdat we nou eenmaal seksuele wezens zijn. Waarom dat gegeven niet omarmen in plaats van onderdrukken. Dat is pas echt preventie. #MeToo Plus, zeg maar.