Seks is een ongelooflijk ingewikkelde en complexe bezigheid. Het enige dat min of meer vast lijkt te staan is dat een piemel in de vagina gaat. Gelukkig komt er nu langzaam aan het besef dat penetratie seks niet de norm zou moeten zijn maar dat er meer is. Hoe je daar komt en wat er verder nog allemaal gebeurd is in het beste geval iedere keer weer een soort puzzel. Als je pech hebt heeft het meer weg van een onoplosbaar raadsel. We modderen maar wat aan en komen dan soms iets plezierigs tegen waar we ons in kunnen vast bijten. Dan zetten we een piketpaaltje neer op de plek in ons geheugen waar sensaties op worden geslagen.
Als je op porno af moet gaan, zijn in ieder geval alle handelingen even lekker en geilmakend. De bereidwillige vrouw kreunt, de gulzige man hijgt, en er is altijd een hoogtepunt, of hoogtepunten. Lichaamsholtes spelen een prominente rol en zijn allemaal even toegankelijk. Geen wonder dat sommige jongeren het spoor een beetje bijster zijn. Want porno als leidraad creëert seks met ernstige opwindingsarmoede.
Maar doen wij volwassenen, met minder toegang tot porno in onze jeugd, het beter? Na jaren experimenteren in wat we zelf lekker vinden en wat bij de ander lijkt te werken, ontstaat er iets van protocol. De vrucht van onze inspanningen is dat er op een gegeven moment een soort soepelheid ontstaat in seksuele communicatie. Dat zegt overigens nog niets over de kwaliteit, maar het geeft wel opluchting.
Echter, het ontdekken van een gemeenschappelijk protocol maakt seks ook rigide en gemakzuchtig. Het kan een excuus zijn voor het stoppen van de ontdekkingstocht. Alleen, als de gevonden routine voor beide lijkt te werken, waarom dan die verlaten? Wanneer je je aandacht niet meer bij de communicatie hoeft te hebben, ontstaan er immers minder misverstanden. Minder kans voor schaamte, kwetsbaarheid, afgang, pijn en tijdsverspilling.
Het ontdekken van de modus lijkt een doel op zich, in plaats van het elkaar vinden in seksuele communicatie. Want na een paar jaar, waarin je lichaam en je seksualiteit zich wel natuurlijkerwijs door hebben ontwikkeld, is het protocol geen gids meer, maar een harnas. Je patronen in handelingen blijven gelijk, terwijl je lichaam en geest toe zijn aan de volgende fase. En wat geen bevrediging geeft kun je maar beter links laten liggen, toch? Ja, en nee! Want door opnieuw te ontdekken, zonder dat een bepaalde uitkomst de norm moet zijn, kunnen we ontsnappen uit dat harnas.
Daarom vandaag een ode aan het grote “niet weten”, de grote speurtocht. Aan onbevangenheid, vrijmoedigheid en seksuele onschuld. Een lofzang aan de mogelijkheid om elkaar steeds weer opnieuw te vinden, steeds weer opnieuw te ontdekken. Aan weten wie je bent en vanuit daar de ander roepen. Om, als hij of zij zich dan roepen laat, jezelf weer opnieuw te ontdekken. Want waar de veiligheid van het “jezelf en elkaar kennen”, en de onschuld van de seksuele ontdekkingstocht elkaar ontmoeten, liggen zeeën aan mogelijkheden aan je voeten.